GPS – cudo techniki

     Każde dziecko wie, co to jest gps. Ja dowiedziałamsię niedawno i tak mi się to cudo techniki spodobało, że kupiłam. Januszprzedtem zrobił zwiad, który z modeli najlepszy i z jaką mapą na pewno dojadę docelu.

Największą radość mam wtedy, gdy nastawiam „cel”,a potem nie słucham poleceń lektora, który mnie prowadzi ( Hołowczyc), tylko wybieramwłasne ścieżki. Lektor każe mi zawracać, daje mi ostatnią szansę, ale co  mi tam, jestem u siebie, znam drogę i tajne skróty. Potempatrzę, jak ten biedny „GPS” miesza, miesza, kilka satelit  główkuje intensywnie, by mnie zlokalizować,co im się szybko udaje – i znów mnie prowadzą do celu. A  ja im wywijam kolejny numer i bardzo mnie tocieszy.

     Dziś jechałam na zajęcia do biblioteki zpoetami. Droga do biblioteki w totalnym remoncie i nie ma przejazdu, a ja niebacząc na znaki pojechałam w te wertepy, rury, sterty gruzu, wreszcie wbrew ostrzeżeniom GPS ( muszę mu nadać imię !) dotarłam do celu. Zaparkowałam podlumpexem, bo pod samą bibliotekę już nijak nie mogłam dojechać ( pegot zmieniłkolor ze złocistego na szary).

     Wysiadłam z auta i  usłyszałam solidny gwizd, a potem słowa: Jorguś,badnij se ino, ale, qurwa, cyrk. Jak się okazało, to jeden z robotnikówwychylił  się z wykopu i wyraził swójpodziw dla mnie.

      Nie dziwię mu się, ze dał upust swojej ekspresji,rzeczywiście obraz był nieco dziwny. Po lewej miałam wykop na 2 metry, po prawej stertypiachu i kamieni. Moja długa spódnica zafurkotała na wietrze ( cała byłam wkolorze blue), granatowy kapelusz zdążyłam w ostatniej chwili uchwycić. W ręcemiałam niebieską torebkę i wachlarz. Trochę byłam z innej bajki, prawda?