kłamstwo

     Jak myślicie, ile razy można dać się okłamać?
 Ile razy można uwierzyć, że już nigdy więcej on tego nie zrobi, to znaczy nie okłamie?
W którym momencie traci się zaufanie?
I czy można je odbudować?
     Zakładam oczywiście, że każdy z Was, a szczególnie każda z Was jest bardzo tolerancyjna, wyrozumiała i potrafiłaby nawet znaleźć usprawiedliwienie, dla którego to kłamstwo się zdarzyło.
Nie chodzi mi o wielkie kłamstwo, takie, które radykalnie podważyłoby Waszą wiarę w bliskość, przyjaźń, miłość, ale takie niby małe nic, takie tam, qurwa, „małe ziemniaczki” ( jak w reklamie Plusa: – To ty jadłes obiad, pyta żona, która właśnie trze kartofle na placki, a on odpowiada…takie tam male ziemniaczki, a jej oczywiście kartofel zastyga w ręce, wymowne, nie?). Chodzi mi o małe kłamstwa, wypowiadane z wdziękiem, niebywałym przekonaniem o prawdziwości kłamstwa ( bynajmniej nie z nadmiaru wyobraźni).
     Gromadzą się te kłamstwa, gromadzą, a ty się zastanawiasz, dlaczego, skoro nie musiał, dlaczego, skoro mógł po prostu powiedzieć, że nie lub że tak, lub, że zapomniałem. O, nie, to byłoby za proste. Trzeba wymyślić kłamstwo. Wodę zakręcili, sklepy wszystkie pozamykali, winda sie zatrzasnęła, pies uciekł, czarny kot przebiegł drogę, kiełbasy nie dowieźli, jabłka ze sklepu wymiotło. Ciekawe, że jak ja idę, to wszystko otwarte i kusi mnie swoją otwartością, i bankomaty czynne, i żadnego kota ani na lekarstwo.
    Skąd więc te kłamstwa, skoro ich być  nie musiało? I po co, skoro powszechnie i ogólnie wiadomo, że jestem jak wyszkolony pies i wszystko wywęszę wcześniej lub później. I że jestem jak „binladenka” wredna, nie popuszczę, wygarnę, zrobię awanturę, tupnę, trzasnę drzwiami. I nie zapomnę, bo pamiętliwa jestem. Choć oczywiście, jak mi telepawka minie, to jestem nad wyraz spokojna, troskliwa, dobra. Zajmuję się pracą i niby nic się nie stało, bo się nie obrażam,  nie milczę.
     Buuuuuu…pójdę do ogródka i najem się glist.