Brawo, Olgo Tokarczuk!

Na półce z książkami stoi osiem Twoich książek, Olgo. Wszystkie przeczytałam. Każda była dla mnie ciekawa i ważna. Należę do tych pisarek, które nie udają, że nie czytają polskich twórców.

Najbardziej jednak lubię tę, której tam nie ma: „Annę Inn w grobowcach świata”. Długo by mówić dlaczego, powiem więc krótko. Ilekroć zdarza mi się pomyśleć, że jestem niezastąpiona albo ilekroć fantazjuję lub odgrażam się, że kiedyś ktoś za mną zatęskni, od razu widzę Twoje zdania:

„Nikt nie spostrzegł zmiany, nie wiedział, że umarłaś; nic się nie zatrzymało, nie zwolniło, nie wysiadły korki, nie zwarzyło się mleko, nie, nie, nie, nie. Nic i nie. Nie widziało, nie słyszało, nie czuło. Nie zauważyło, nie komentowało, nie żałowało”.

Czy można trafniej sprowadzić czytelnika z obłoków na ziemię? Ulepię Ci kiedyś za to pierogów z jagodami albo przyrządzę śledzie w majerankowym chruśniaku.

Gratulacje.

Olga Tokarczuk to jedyna Noblistka, z którą jestem po imieniu. I już więcej mi się to nie przydarzy.