Strach w grudniu

Lęk bywa nieokreślony, strach bardziej konkretny.
Mogłabym spisać długą listę swoich strachów, ale nie zrobię tego.
Musiałabym zahaczyć o politykę, której postanowiłam nie komentować.
Z doświadczenia wiem, że strachy można przegonić zanurzeniem się w małych sprawach i nadaniem im odpowiedniej rangi.
Klamkę u drzwi można nacisnąć niepostrzeżenie, a można też zrobić z tego akt odwagi.
Nie wiem, co czeka za drzwiami, więc wychodzę z przekonaniem, że na korytarzu, na ulicy jest dżungla, w której czyhać może drapieżnik, ale też i śpiew ptaków, i zieloność, i cała gama doznań, także i dobrych. Tak więc z podniesioną głową idę wyrzucić posegregowane śmieci, a gazetę w kiosku kupuję, jakbym miała pewność, że świat przejrzał na oczy, ludzie zmądrzeli i nie są dla siebie wilkami, zapomnieli, czym jest żądza władzy, nienawiść, chora ambicja i pycha.
A potem z równie wielką nadzieją poddaję się dłoniom osteopaty od terapii manualnej, jakbym wierzyła, że naprawi mnie całą, nie tylko mój kręgosłup.
Siadam przy biurku i wymyślam światy, w swoim wydaniu. Obiad gotuję, ciągle za dużo, jak wówczas, kiedy córki wracały z pułkiem głodnych koleżanek.
Szybki pucuję, kurze przeganiam, czekając aż orchidee zakwitną ponownie, bo już pąki mają. Prezenty kupuję. Książkę czytam („Carolus Viktor” Huberta Jarzębowskiego). I tak dzień mija. A jutro od nowa, z wiarą, że świat się odmieni.
I tak codziennie. Bo chciałabym patrzeć innym w oczy z taką wiarą i naiwnością, jak to robił mój pies, którego od roku już nie ma.