Lenistwo

Kochane Czytelniczki mojego bloga,

Bardzo mi miło, ze czujecie się swobodnie i przejęłyście inicjatywę, tocząc intrygującą rozmowę w komentarzach.
Codziennie o Was myślę i uśmiecham się do Waszych rozmów. Codziennie obiecuję sobie, że napiszę coś nowego. Lista tematów rośnie, zapisuję je w punktach. I czekam na to, by ktoś/ coś mi dodało tzw. szwungu do pisania, jak mówi moja niemiecka siostra.
Najprościej byłoby przyznać się do lenistwa. Wpisując tytuł, zamierzałam to zrobić. U mnie to jednak nie jest tak, że jak robię NIC, to nic nie robię.
Jestem zajęta od rana do późnego wieczora. Wypełniam sobie dni wieloma małymi sprawami, które zżerają mój czas. Nie lubię rozpoczynać czegoś i nie kończyć. A tak się składa, że to właśnie mnie dopadło. Nijak nie potrafię przywołać siebie do porządku. Najpierw chciałam zamieścić impresję ze spektaklu „Koń, kobieta i kanarek”, który trzy tygodnie temu zobaczyłam w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. Napisałam. Nie jestem zadowolona. Poprawiam, dodaję. Rzecz w tym, że ten spektakl bardzo mnie boli i dlatego wszystko, co o nim mówię, wydaje mi się płytkie. Tytuł mam i go zostawię: „Całuj dłoń żywiciela”. To także dobry tytuł na powieść, więc zaklepuję go dla siebie i zastrzegam copyright. Czy napiszę książkę, nie wiem, ale lubię mieć tytuły w zapasie. Kiedy wreszcie wkleję tekst o spektaklu, będę mogła pójść dalej z poczuciem, że nie łapię kilku srok za ogon.
Pomiędzy rozpoczęłam pisanie nowej powieści, choć nie skończyłam poprzedniej. No, cóż, tak bywa, utknęłam. Nie martwi mnie to, bo nie piszę jej dla konkretnego wydawcy i nie wyznaczyłam sobie terminu ukończenia. Być może za kilka miesięcy się dowiem, dlaczego utknęłam. Podobnie miałam z powieścią „Zuzanna nie istnieje”. Powróciłam do niej po 2 latach i nie odstąpiłam, dopóki nie skończyłam Dziś wiem, dlaczego przerwałam pisanie.
Czegoś mi brakuje w pisaniu, nie wiem, czego. A potem nagle to coś się pojawia i pisanie staje się oczywiste.

Nie zdradzę o czym jest nowa, bo się boję zapeszyć. Na Facebooku przygotowuję specjalną akcję marketingową, założyłam nawet stronę dla tej powieści i zobaczę, jak się jej losy potoczą, czy będzie się cieszyła zainteresowaniem.

Nie wyjechałam na planowaną majówkę. Trudno. Zbyt wiele znaków stanęło mi na przeszkodzie, postanowiłam się im nie sprzeciwiać.
Czułam się najpierw z tym źle, bo obiecałam wyjazd zorganizować i miałam bardzo ambitne plany odwiedzenia Sandomierza. Byłam w tym mieście już trzy razy przejazdem, dlatego chcę tam wrócić na kilka dni. Teraz jednak wiem, że potrzebne mi są dni w domu. Z wielu powodów.

Szukam usprawiedliwienia dla mojego „lenistwa” blogowego.
Znajduję w opętaniu stołami.
Tak, stołami.
Kupiliśmy nowy stół do „salonu”. Rozkładany, lata 30.XX wieku. Cudeńko. Ale poprzedni też był świetny, lubiłam go. Od czasu, kiedy mam więcej osób do kochania,stół był za mały, bo się nie rozkładał. Jest też nowy stół w kuchni, szklany, i nowe krzesła, zielone, wygodne. Pomiędzy starymi a nowymi stołami, spróbowałam przypomnieć sobie, co się przy nich wydarzyło. Roztkliwiłam się. Pożałowałam, że się ich pozbywam. Ale kiedy zobaczyłam nowe, zapragnęłam, by i one były świadkami dobrych rozmów. I dobrego jedzenia. Mam nadzieję, że stare stoły będą jednoczyć inne rodziny. Bo stół to podstawa, prawda?

Pozdrawiam serdecznie i od jutra się rozkręcam, nakręcam albo co tam jeszcze.