Króciutko o dysonansach codzienności

Dzisiaj króciutko. Miło mi, że tak się rozgadaliście. Nie zobaczyłam w komentarzu Ali nic samolubnego. Ale tak to czasem bywa, że podszyci własnymi lękami, widzimy je wokół. Anthony de Mello, którego kiedyś namiętnie czytałam, powiedział: Świat jest piękny, bo ja czuję się dobrze.
Najpierw sobie pomyślałam, że nie ma racji i jak tak można. Ale nie dawała mi ta myśl spokoju. Teraz przyznaję mu rację – tak właśnie jest, prawda?
Kiedyś przeczytałam u Exupery`ego: Idąc prosto do celu, nie można zajść daleko. Pomyślałam, że jest właśnie na odwrót. Jeśli skupiamy się na celu, szybciej go osiągamy. A teraz myślę, że Exupery miał rację. Prosto do celu idzie się z klapkami na oczach. Nie widzi się tego, co na prawo i na lewo, a tam cuda i wianki. Co to więc znaczy – zajść daleko? Jaką wartość ma to – daleko? Może cele nie istnieją? Może ważniejsze jest to, co po drodze. Te krajobrazy na prawo, dzieła sztuki na lewo, dobrzy ludzie, uśmiechy, życzliwe słowa. Nie byłoby tego, gdybyśmy założyli klapki na oczy i hajda na cel, bo tylko on byłby ważny, co z tego, że po trupach, po trupach do niego.
Jeśli głupio gadam, stuknijcie mnie.