Wspominam Martę Skoneczną

Marta Skoneczna (1975-2003)

Była jak motyl. Krótko,pięknie, kolorowo.

Zjawiła się w moim życiu, bym mogła się zatrzymać i przez kilka chwil pomyśleć, że świat jeszcze nie do końca zwariował, dopóki przyfruwają takie motyle.

Kiedyś przyniosła mi bukiet suszonych kwiatów, mówiąc, że układała je przez pół roku, innym razem polecała mi książkę Ewy Foley „Zakochaj się w życiu”. Czytała moje wiersze, przysyłała swoje. Czasami pisała  listy, czasami telefonowała.

Absolwentka pedagogiki specjalnej. Zginęła tragicznie.

Marta Skoneczna.

Zostawiła242 wiersze zapisane w notatnikach.

Pamiętam o niej, żyje w moich myślach. Żyje w myślach rodziców, rodzeństwa, przyjaciół. Chciałabym, aby żyła też w innych.

Dlatego o niej wspominam.

21

chcę powiedzieć

to co wszyscy

już dawno mają na myśli

że nie wiemy

i nie będziemy wiedzieć

34

kiedy zostaną we mnie

już tylko kwiaty zacznę

na raty umierać więdnąć

dzień za dniem

76

chcę umrzeć bezpotomnie

podobno taki jest przywilej outsidera

nie przekazywać krwi

nie przenosić wirusa wiecznego cierpienia

chcę tylko

raz a dobrze trochę pożyć

bez odpowiedzialności za jakiekolwiek cierpienie

94

najwyższy czas odnaleźć Boga

własny niepokój

ukamienowany powietrzem

oddać  rzece

152

pod kamieniami

mech

na brzegu plaży

muszla

w pytaniu zwątpienie

gdzie  Jesteś Który Jesteś

222

jestem krewną kamienia

wciąż w miejscu

a jednak w drodze

mając niebo i ziemię za drogowskaz

225

Bóg mieszka w górach

wszyscy o tym wiedzą

nawet ci co nie wierzą

253

ja nie jestem tobą

ty nie jesteś mną

splot ciał jest

warkoczem przelatującej komety