Od rana myślę Szymborską

Od rana myślę Szymborską

      Od rana myślę Szymborską, jak wtedy, gdy dostała Nobla ipisałam książkę o niej. A raczej o Szymborskiej we mnie – „Zdarzyć się mogło.Zdarzyć się musiało”.

Dziś też wyłapuję strzępy wierszy poetki.

Nawet tytułów niepomnę, ale dobrze mi z tym.

    „Jestem kim jestem. Niepojęty przypadek, jak każdy przypadek”.„Mogłam być kimś o wiele mniej osobnym”. „Los okazał się dla mnie jak dotądłaskawy”.

Dla niektórych jestem  solą w oku. Nie szkodzi.

Już mnie to nie boli,choć ciągle zastanawia.

W takich sytuacjach „obmyślam świat, wydanie  drugie, wydanie drugie poprawione”.

To prawda: „wiele zawdzięczam tym, których nie kocham”.

„To,co ludzkie, potrafi być prawdziwie obce. Reszta to lasy mieszane i wiatr”. „Niema rozpusty większej niż myślenie”, prawda?

„Mówią, że pierwsza miłość najważniejsza.

To bardzo romantyczny,ale nie mój przypadek”.

„Życie – jedyny sposób żeby obrastać liśćmi /…/ i bez ustankuczegoś ważnego nie wiedzieć”.

„Dlaczego złe rzeczy brałam za dobre i czego mi potrzeba,żeby się więcej nie mylić?”

Jednak…

Dopóki ta kobieta z Rijksmuseum/…/ mleko z dzbana do miski dzień po dniu przelewa/ nie zasługuje Świat na koniec świata”.