17 lat temu

A więc tak:

aby wyrzucićciebie ze mnie

muszę zamienićsię w ciebie

już od dzisiajnie będę wąchać bzów

a zwiedzaniekażdego miasta

rozpocznę iskończę na oglądaniu sklepów

będę pracowaćkilkanaście godzin dziennie

dzięki czemuprzyzwyczajenie

wyliże mnie donieprzyzwoitej gładkości

zacznę używaćwody po goleniu

i kochanki w najlepszymgatunku

będę wiernaukładom

rozkosz zastąpięzadowoleniem

a śmiertelny żarprzyjemną temperaturą

duszę pieniędzmi

nie przeczytamżadnej książki

i zapomnę owielkich poetach oraz świętych

moja przeszłośćstanie się

zbioremgarniturów

i szafą pełną koszul

nie będzie w niejnawet tego wiersza

który wierszemnie jest a tylko

kolejną próbązabicia ciebie we mnie

17 lat temu napisałam ten wiersz.

Dziś go znalazłam. Nie był publikowany.

Pomyślałam, że dziś nie traciłabym czasu na tak bezsensowne cierpienie i zgłębianie duszy mężczyzny. Jak dobrze, że nie muszę się miotać. Jak dobrze, że czasu nie można cofnąć. Jak dobrze, że wszystko płynie.