Rosól z makaronem

      Dwaj WspanialiDżentelmeni przysłali mi kwiaty pocztą kwiatową. Dziękuję.

Zobaczyć zdziwkoJanusza – bezcenne.

Ogromny bukiet,piękne życzenia, abym była szalona, hi hi, czyli szlachetnie zwariowana. Byłanadal, co znaczy, że jeszcze jestem.

Bukiet pyszni siępastelowymi kolorami. Trochę lata w zimie.

Przez testyczniowe urodziny moje święto jest ubogie w kwiaty, za to bogatsze w klejnoty.Coś za coś. Sprawiedliwość błądzi różnymi ścieżkami. Jednym daje za dużo,drugim odbiera – tak napisałam do Liliany.

      W nocy śniłam rosół z makaronem, prawdziwy, domowy, z zielonąpietruszką.

Świat schodzi na psy, a ja w szczególności, skoro śnię nieromantycznie.

Rano sobie przypomniałam, że miałam kiedyś adoratora, profesora,teatrologa. Pisaliśmy do tej samej gazety, mieszkaliśmy na przeciwległychkońcach Polski.

     Kiedyś profesor przyjechał z wykładem do teatru,w zamierzchłej epoce,nie było telefonów komórkowych, ani Internetu. Byłam na tym wykładzie, bozostałam zaproszenie od niego w tradycyjnym liście. Miałam nadzieję, że pospotkaniu zostanę zaproszona przez niego na kawę, do kawiarni. Ale on mniechciał zaprosić na kawę do pokoju gościnnego w teatrze.Jakąż wtedy byłam nieasertywną gęsią. Nie wiedziałam jak odmówić wprost, by nieurazić. Wydawało mi się, że to na mnie spoczywają obowiązki gospodyni, jakbyprofesor był moim gościem. Aby jakoś wybrnąć z tej trudnej sytuacji, zaprosiłamgo do swojego domu, mówiąc, że mój mąż ( ówczesny) też jest teatrologiem ibędziemy mogli porozmawiać, no a poza tym, w domu czekają na mnie dziewczynki.

Przyjął zaproszenie od razu. Pojechaliśmy taksówką, za którą jazapłaciłam.

      W domu wpadłam w przerażenie.

To były czasy, kiedy jedzenie się „zdobywało”. W lodówce ser biały iżółty, parówki, dżem, jajka. Nie nastawiłam się na przyjmowanie gościa,zaproszenie było spontaniczne. Miałam kawę i słone ( dyżurne paluszki), takżebrandy typu „Złoty brzeg”. I wtedy powiedziałam radośnie: – Mogę ciępoczęstować prawdziwym rosołem, z prawdziwym makaronem. Profesor chętnie na to przystał. Czułam się uratowana jako pani domu.

      Po jakimś czasie spotkaliśmy się przypadkowo, w środku Polski, podczasnaukowej konferencji. Wtedy się pochwalił w gronie znajomych, że był u mnie w domu, itp.

A kiedy odchodziłam, szepnął: – Ale ten rosołek był skromniutki,skromniutki.

–  Jak to? Przecież wtedy cibardzo smakował – powiedziałam.

– Rosół był dobry, ale nie było drugiego dania.

     Pointa: Czy wyobrażacie sobie, że nie kopnęłam go w dypę? Że nic niepowiedziałam? Że nie znalazłam żadnej celnej odpowiedzi? Że nawet nie uznałamgo za bezczelnego typa?

Na pocieszenie samej siebie: Pan profesor nie należy do grona moichdobrych znajomych.