Zwariowałam?

Zwariowałam ???

     Wczoraj wyjeżdżałam do Wrocławia wczasie śnieżnej zawiei.  Na autostradziesamochody jechały z prędkością 70 km/ godz. Za Opolem droga była sucha, śladuzimy, zaświeciło słońce. Mimo że wyjechałam z dużym zapasem czasowym, spóźniłamsię kilka minut na targi ksiązki, ale Czytelniczki wiernie czekały. Dziękuję imza to, szczególnie dziewczynom z Kępna. Z Rawicza przyjechała też Krystyna zWłodkiem. Bardzo mnie to uradowało. Przyszedł Janusz Styczeń, poeta odemonicznej wyobraźni. Potem posiedzieliśmy godzinkę w „Paśniku”. Za mało. Zaszybko. Tak to bywa, jak jestem „pomiędzy” ( podpisywaniem książek a  rozmową z wydawcą,  a spotkaniem z przyjaciółmi, a imieninamiAndrzeja, do którego chcieliśmy jeszcze zawitać, a podróżą powrotną, nocą, wśróddziesiątek reflektorów, wśród których czuję się, jakbym podróżowała UFO).

      Miła była ta godzinka i dziś o niej rozmyślam.Deszcz u nas pada, nikną resztki śniegu.  Ponuro, smutno. Miałam iść do Teatru Rozrywki napremierę musicalu Jekyll & Hyde. Odwołałam rezerwację, za bardzo jestemzmęczona.

Minął pracowity tydzień, a nowy zaczynam równie intensywnie:  w poniedziałek do południa prowadzę wbibliotece spotkanie z Joanną Rodniańską, po południu z Jackiem Cyganem.

Możedlatego, by sobie dni umilić i poczuć się bliżej świąt, wystroiłam choinkę, wczym dzielnie mi pomagał Pawcio. W tym roku kupiłam sztuczną. Nie lubięmieć  choinki po świętach, rozbieramzaraz po Trzech Królach, dlatego postanowiłam się nią dłużej nacieszyć.

      Janusztwierdzi, że zwariowałam do reszty. Pawcio wprost odwrotnie.

Komu mam wierzyć?

Po mojej stronie będzie na pewno Filip z Londynu ( on też już choinkę u siebiepostawił, choć nie wiem, czy już ubrał i oświetlił).

Zobaczcie, oto ona.