Biwaki i bankiety

Biwaki i bankiety

      Przed chwilą się obudziłam. Zrobiłam kawęrozpuszczalną, której nie cierpię i zjadłam kawałek tarty ze śliwkami ( pyszna,moje dzieło). Prawie mi się nie zdarza tak długo spać, wczoraj jednak położyłam się o trzeciej nad ranem, po powrocie z premiery „Wesela” wTeatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego i uroczystościach jubileuszowych, związanych ze 100-leciemteatru.

       Piję kawę rozpuszczalną, czyli samąchemię, bo Janusz jest w jaskini w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, a ja nieumiem uruchomić ekspresu ciśnieniowego. Z tego powodu Janusz kupił mi maleńkąkawiarkę, taką, którą się stawia na gazie. Wczoraj zaparzyłam 3 mocne filiżanki czekoladowej kawy,  wypiłam 2, a potem próbowałam podgrzać resztę. Zamiastpoczekać kilka sekund w kuchni, poszłam po coś do swojej pracowni, ale ponieważzapomniałam po co, więc usiadłam z książką w fotelu. Dobrze, że po godziniezadzwonił telefon, który zostawiłam w kuchni. Przedzierałam się przez gęstydym, który zaczynał się w połowie przedpokoju. Okno w kuchni i w bibliotecebyło otwarte, więc ciągle wywiewało, ale i tak było jak w horrorze, do tegosmród spalenizny ( kawa, plastik, rozgrzany metal). Przez to wszystko spóźniłamsię godzinę do Stanisławy Łopuszańskiej, miałyśmy razem jechać na premierę. Onawyraźnie się ucieszyła ze spalonej kawiarki, bo to był znak, że nie tylko onazapomina. No, tak, ale Łopuszańska ma lat 105, a ja nieco mniej. DziśAga mi kupi nową kawiarkę, Januszowi się nie przyznam, bo gadania będzie więcejniż to wszystko warte, a zacznie się od słów: – Beze mnie to ty nawet wodęprzypalisz. Miejmy nadzieję, że nie przeczyta tego postu.

     W teatrze była wielka gala, spektakl trwałod 19.00 do 22.00 ( o nim napiszę osobno), a potem wszystkie jubileuszoweoficjalności, połączone z wręczaniem odznaczeń. Łopuszańska dostała GloriaArtis *.  Nic bestyjka nie powiedziała,bo chciała mi zrobić niespodziankę. Czułam, że coś się wydarzy, bo stroiła się pół dnia,wystąpiła w nowej sukni koloru ecru, do tego złote szpilki (ona ciągle chodzina szpilkach), złota biżuteria i maciupeńka torebeczka utrzymana w tym samymkolorze,  z naszywanymi koralikami. –Muszę  dziś dobrze wyglądać – żartowała podrodze – bo przecież drugi raz takiego jubileuszu nie doświadczę. Rzeczywiście,olśniła wszystkich, większość pań była w czarnych kreacjach.

Po uroczystości oczywiściebankiet,  z wykwintnymi potrawami nazimno, na ciepło, na słodko. I kiedy tak sobie zajadałam jakąś rybkę w dziwnymsosie miętowo-jakimśtam ( Remkowi by smakowało), pomyślałam o Januszku, któryna pewno już śpi w jaskini, być może po sutym biwaku, na którym wespół zAndrzejem, jego przyjacielem, rozpalili sobie ognisko i upiekli kiełbaskę, aręce umyli o trawę zroszoną deszczem. No, cóż, taki life, jedni na biwakach,drudzy na bankietach.  Życie jestbankietem, powtórzyłam za A. de Mello, tylko dlaczego niektórzy umierają na nim z głodu.

Wróciłam do domu o 2 w nocy,pies się nie posikał, więc wyszłam z nim jeszcze na spacer. Na osiedlu byłocicho, tylko clochard buszował po śmietniku.

* Medal „Zasłużony Kulturze – GloriaArtis” to ustanowione w 2005 roku odznaczenie, przyznawane przez ministrakultury wybitnym osobowościom świata artystycznego za najbardziej wyjątkoweosiągnięcia artystyczne.
Medal ma kształt stylizowanego kwiatu. W środkowej części awersu znajduje sięnakładka ze stylizowanym orłem w koronie, a w środku rewersu twarz kobiety zwieńcem z liści laurowych. Powyżej znajduje się półkolisty napis „GloriaArtis”. Autorem koncepcji odznaki jest wykładowca warszawskiej ASP prof.Piotr Gawron.