zadziupliłam się

     Zadziupliłam sie.
     Uciekłam.
Deszcz pada.
O szyby deszcz dzwoni. Już prawie jesienny.
Myślę o uciekaniu w życie i korzystaniu z chwil.
To wielka sztuka być „teraz”, mieć „teraz”, umieć korzystać z „teraz”, cieszyć się „teraz”.  Carpe diem. Nie chodzi mi o to, by żyć bez składu i ładu, nie planować, nie mieć celu, skakać z kwiatka na kwiatek, liczyć na to, że skoro Pan Bóg dał zajączka, to da i łączkę dla niego,  ale by umieć się zatrzymać.
Aby nie było tak, że jestem tu, a myślami w przeszłości lub w przyszłości.
Czasami mi się to udaje.
Z Pawciem potrafię się bawić i być w samym środku zabawy, obserwować go, cieszyć się, nie zadręczając się tym, co muszę zrobić za tydzień.
Potrafię się „zaczytać”.
I są jeszcze inne chwile, w których potrafię być w samym ich środku i to, co na zewnątrz nieważne.