Błyskawiczne decyzje

Błyskawicznedecyzje

     „Światnie jest taki zły, niech no tylko zakwitną jabłonie” – śpiewała moja śp. mama, któraśpiewać nie potrafiła. Śpiewaniem dodawała sobie otuchy, zapewniała, że pókiziemia kręci się, to jest nadzieja na lepsze.

Czasemprzyłapuję się na tym, że podśpiewuję to samo, kiedy podejmuję decyzję, niewiedząc, czy słuszną. I wcale nie musi to być ważna decyzja, wystarczy by byłatrochę wybiegająca poza racjonalne przesłanki.

Racjonalnąprzesłanką był plan pracy zapisany w punktach. A tu słońce, lato się kończy,wakacje też i chciałoby się jeszcze tego lata uszczknąć trochę. Decyzjępodjęłam nagle, w środę rano. Spakowałam się błyskawicznie, zadzwoniłam doMaryni z Korbielowa i powiedziałam, że przyjeżdżam na 2 dni, a ona na to, żemój pokój z tarasem czeka.

     Januszna to jak na wielkie lato. Spakował się jeszcze szybciej niż ja. Zwątpiłjednak, kiedy zobaczył ilość  zabranych książek.

-Wyjeżdżasz na 2 dni, czy na pół roku? – upewnił się na wszelki wypadek.

DoKorbielowa z Katowic dojeżdżam w ciągu dwóch godzin.

Popijajączimne żywieckie piwko na tarasie, zadzwoniłam do Jagody ze Szczytna

(to już Mazury). Odebrała telefon, wiosłując w  kajaku płynącym Krutynią.

Wiedziałam,że wybiera się na wakacje w Bieszczady, ale ponieważ nie widziałyśmy się ponadrok, więc zaproponowałam przyjazd do Korbielowa. Jagoda na to, jak na wielkielato. Na drugi dzień rano zatelefonowała, że przyjeżdża do nas. Pokonała prawie650 kmi wieczorem piłyśmy zimne piwko żywieckie na tarasie.

Apotem gadałyśmy i gadałyśmy, spacerowałyśmy po pagórkach i dolinach,skoczyłyśmy do Słowacji na kilka godzinek, do Koszarawy, do Żywca, do Jeleśni.

Jaksię domyślacie, czytałam tylko podczas poobiedniej sjesty i wieczorem, już w łóżku.Pobyt przedłużyłam do 5 dni.

Najbardziejzdziwione były nasze dzieci. Nie posądzały rodziców o taki luz.

Foto: Janusz Stobiński

Od lewej: Jagoda,ja, za mną kawałek mojego psa, Mordka, którego Marynia ( po prawej) nazywa Mordą.

Foto: Janusz Stobiński

Jagoda, ja z psem, Janek, mąż Jagody.

    Naspacerze, w lesie, w Koszarawie, spotkałam grupę dzieciaków, kolonistów. Zastanawiałamsię, którą ścieżkę wybrać.

-Dziewczyny – zapytałam – co tam jest w górze?

-Tam jest zasięg – wrzasnęły uradowane.

-A co to jest zasięg? – zdziwiłam się.

-Zasięg do komórki i można dzwonić.

-Ale jak pani pójdzie trochę dalej, to jest też fajna kapliczka –  dodał wychowawca.

Pojęłam,że zabierał dzieciaki na ten prawie 2-godzinny spacer, aby ich telefony komórkowemiały choć przez chwilę zasięg.

Niedoszłam tam,  po kiego diabła mi zasięg.

Samotne spacery, fajna rzecz. Mordek szaleje bez smyczy. Na koszulce trykotowej napis: Najlepsza babcia na świecie. Koszulka to prezent od Pawcia.