Co dobrego mnie spotkało

      Dwalata temu prowadziłam spotkanie z prof. Włodzimierzem Osiatyńskim. Było dlamnie ważne, książka „Rebab” bardzo ważna, bo ukierunkowała analizowanie mojejprzeszłości. Po kilku dniach Profesor zatelefonował, by mi powiedzieć, żesiedzi sobie na lotnisku i przed wylotem do Afryki rozmyśla, co go dobregospotkało w minionym tygodniu. – Najlepszym było to spotkanie – powiedział idlatego dzwonię, by pani podziękować. Z wrażenia aż przestałamsię śpieszyć, tak było to dla mnie miłe. Mógł przecież mi tego nie powiedzieć.

      Dziśod rana rozmyślam, jaki intensywny miałam tydzień i co dobrego mnie spotkało.Wszystko było dobre i spotkało mnie wiele życzliwości. Nie chcę stopniować,więc fakty wymienię w porządku chronologicznym:

1. Spotkanie z Danielem Passentem i rozmowa po nim, ta prywatna – to wszystko było dla mnie bardzo dobre.
2. Tomek Witkowski, wydawca mojego  audiobooka ( „Święta Rito…”) przyjechał do nas i w prezencie bez okazji  podarował mi rzeźbę św. Rity, autorstwa Antoniego Todorowicza. Rita jest zrobiona na świątka. Jest stara, demoniczna, w otoczeniu kwiatów, z kroplą krwi na czole. Niesamowita. Wiedźmowata. Smutna, schorowana. Przyciąga, jest prawdziwa, daleka od wizerunków uduchowionych i sentymentalnych świętych.
3. Mój przyjaciel, Marek Krzystanek, psychiatra, podarował mi swój tomik wierszy, czym wprawił mnie w osłupienie. Wiersze tak samo niesamowite, jak i on.
4. Sergio, Portugalczyk, zaprosił nas na świetną kolację, którą osobiście przyrządził. Sergio – nie dość, że nauczył się polskiego, bo ukochał Polskę, to jeszcze ukochał Katowice, czego już pojąć nie potrafię. Tutaj mieszka i pracuje.
5. Na targach książki w Warszawie nie podpisywałam swoich książek, tylko załatwiałam sprawy. A mimo tego podeszło do mnie kilkadziesiąt osób z prośbą o autograf, w tym cała grupa dziewcząt z Praszki. To było bardzo miłe, bo każdemu pisarzowi mało głaskania.
6. Ucztowałam urodziny Remka Grzeli w warszawskim Sheratonie, w doborowym towarzystwie jego przyjaciół, więc ubawiłam się po pachy, żadnych smutków, samo dolce vita, łącznie z wybornym jedzonkiem, gdzie mogłam poszaleć z racji m. innymi moich ulubionych potraw z frutti di mare. Remek uśmiechnięty, no ale w końcu po raz pierwszy ma 30 lat.
7. Moje córeczki telefonowały do mnie, bynajmniej nie korzystając z wolności „od” mamuśki.
8. Janusz mnie wspierał, jak zawsze, ale mogłoby mu się na przykład w Warszawie odmienić.
9. Wreszcie wynegocjowałam po swojej myśli umowy do książek, „Pauliny” i tomiku wierszy.
10. Wszystko to, co wyżej wynagrodziło mi bóle kręgosłupa, który za nic sobie ma terapię, jakiej się poddaję od dwóch miesięcy ( masaże, gimnastyka, lasery i inne bajery, hihi).